Afgelopen week is Jolanda van Honk, locatiemanager Bernardus geïnterviewd door het Leidsch Dagblad.
"Het was niet alleen maar verdrietig"
Tekorten van beschermingsmaterialen, eenzame ouderen en nabestaanden die geen afscheid mochten nemen. Precies één jaar geleden sloten de deuren van verpleeghuizen. Locatiemanager Jolanda van Honk blikt terug. „Er gebeurden ook veel mooie dingen.”
Het is half februari: bewoners van verpleeghuis Bernardus in Sassenheim worden ingeënt. Het duurt niet lang meer voor het nieuws vertelt dat het aantal besmettingen in verpleeghuizen landelijk flink zal dalen. Maar net dan sluipt het virus hier nog een keer binnen. ,,Zo hard is de pandemie”, zegt locatiemanager Jolanda van Honk (43). ,,Dat realiseer je je op zo’n moment. Het duurt even voordat de vaccinaties werken. En je bent met een prik natuurlijk niet overal tegen beschermd.”
Ze weten niet waar het virus vandaan komt. „Dat is altijd moeilijk te traceren”, zegt Van Honk. Maar na één jaar corona weet het team van Bernardus wel precies wat ze moeten doen. Besmette bewoners verplaatsen ze naar de cohort-afdeling, waar het team in beschermingspakken hen verzorgt. Ze lichten alle familieleden telefonisch in. Bezoek is beperkt welkom op de afdeling. Zo blijft het bij een kleine uitbraak, die na drie weken weer voorbij is. Het is zaterdag precies één jaar geleden dat verpleeghuizen twee maanden op slot gingen voor bezoekers, omdat het kabinet kwetsbare ouderen beter wilden beschermen tegen het coronavirus. Van Honk maakte de sluiting vanaf het begin mee en blikt terug op haar ervaringen in de verpleeghuizen Bernardus en Jeroen in Noordwijk. Vooral de mediabeelden uit de eerste periode maakten volgens haar het beeld soms negatiever dan het werkelijk was.
Wil je het hele artikel lezen? Klik hier.
